Diyarbakır'ın kayıp çocuğuyum her şeyin tükendiği bir yerdeyim taştan başka yok verecek bir şeyim sevecekse elbet,

[Misafir]

Seyfi Turan, bir çocuk.

Daha kısa bir süre öncesine kadar adını kimsenin bilmediği sıradan bir çocuktu. Bugün bir simge, insan olmanın, insan onurunun, sevgisizliğe kurban verdiğimiz yaşamların bir simgesi

Tam da 23 Günü. Hakkaride bir kırsal alan. Bir çok insan toplanmışlar. Bırakılsalar bir kaç bağırış çağrıştan sonra evlerine dönecekler. Kimseye zarar verecek, birşeyleri engelleyecek yerde değiller.

Ama olmaz. Sevgisizler, çocuk da olsa cezasını yargısız olarak verirler! Gerisi hepimizin kameralar sayesinde bildiklerimiz.

Seyfi Turan bir çocuk...

Şairlerin ortak açıklaması
Şairler yaptıkları ortak açıklamada şunları söylediler: “Kafaları dipçikle kırılan, otuz yıl içeri atılıp, ‘eğitim’ ve ‘bali’yle hayatları karartılan çocuklar için birer ya da ikişer dizeyle bir şiir yazıyoruz; vicdanımız ve masumiyetimizi korumak için diyerek yola çıktık. Biz, doksan beş şair, geleceği kuracak olan kafası taammüden saldırıya uğrayan on dört yaşındaki Seyfi Turan’ın varlığında, her türlü nefret ve şiddeti akıl dışı sertlikte yaşamak zorunda kalan çocuklara yirmi bir bölümlük bir şiir hediye ediyoruz bugün.”



SEYFİ TURAN ŞİİRİ

1.

usaré domaié vané, qezna isania
nenıka jü çeneké de henie kemeria (*)

diyarbakır'ın kayıp çocuğuyum
her şeyin tükendiği bir yerdeyim
taştan başka yok verecek bir şeyim
sevecekse elbet, kırık bir kemiğin hüznüyle sevecek kalbim...

vurma bana, vurma! içimin oyuncakları kırılıyor
ben, her ilkbaharın ilk günüyüm; gölgeler uzar yamaçlarımda
eskimiş okul önlüğümden bozulup dikilme siyah külotum
şu soruyla geçtim tarihten kurşunlar arasında
ölüm, bir halkın çocuğu olmanın tek mucizesi mi?

"her çocuk bir yüreğin penceresi" derdi anam
güneş batmaya başladığında ufukta
şimdi yürekleri kör kapılar gibi insanların
çocukları yiyorlar adım atarken sokağa

aklım erdiğinden beri içindeyim bu hüznün;
kabara şakırtısı, makineli tüfek sancısı, kan damlası
kuşlar geçiyor düşlerimden gökyüzü renginde
türkülerine yüz çevirip kalem kırıyor hâkimler

anne! ben buradayım; kalbimi çekiç yaptım da
düzeltemedim hayatımın eğri büğrü kaportasını
ezikliğini bana kusuyor ustam
üstüpü gibi harcıyor çocukluğumu

koltuk değneğimin sekişinden huylanan köpek
kadar bile değilim üstüme dikilmiş gözler için...
kapılar kapalı, duvarlar yüksek,
çocuk ömrüm zindan içinde

bir çınlama kalırsa kulaklarımda
hepinizin sağırlığındandır,
ölü bir nokta kalırsa gözlerimde
hepinizin körlüğünden.

- dövmeyin beni amcalar, dövmeyin n'olur
duyulursa kırılır sonra içimdeki taze dal

parklar ötelerde kalmış ve okullar;
siz kötü çocuklar diyorlar, düşüyor bol kelepçe
oysa ben çocukluk ne hiç bilemedim,
bundan mıydı hiç de büyümedi ellerim

ruhum safirdi, incindi
utancı gördüm zorbanın sopasında
durdum azaltmak için ruhumdaki acıyı
güneş gören evlerin kapısında

karşımda hayal kalp, orman uğultusu, mezarlık çiçekleri
annem ardımdan yetim bir ağıt söylüyor durmadan
çocukluğumu buruşturup ödüyorum insanlığın yenilgisini
dünya filizkıran çöl, sokağımda kurt baharı.

insanı acısından bilirim vahşeti şiddetinden
başımdaki devletli yırtık
yargısız infazdan
faili meçhul cinayetten

ben kayıt dışı, ağır tahrik, öteki çocuk
muskalı eşiklerden geçtim eşiklerin sağ ayakla aşıldığı evlerden
nazara karşı dökülürken öğrendim kurşunu
cinayetler işledim oyuncak satan dükkanlarda; sapan taşım cebimdeydi

aklımın kuşunu salarken kafeslerinizden
ben miydim rüzgâr topacına gökkuşağını saran
ben miydim devletinizi bir çakılla bozan
değildim...

bir çocuğun düşüydüm de mor bir çocuğun
zor bir çocuğun üşümüş eliydim
tüysüz yüzüm tüzüklerinize küs
yanlışlıkla kalırım yoğun bakım yalnızlığımla

- bana vururken ellerini incitme yorgun amca
akşam çocuklarını nasıl seversin yoksa

her yer metal!
esiyor derin namlunun soluğu
bir taş çalmışım ölümden
nereye atayım ki onu

hey! toprak ana, devlet gözüyle gelmek istemezdim sana
törenler bayraklar istemezdin; alkışlar şaşaalar istemezdin
siyahlar paltolar istemezdin; gözlükler yaşlar istemezdin
balıklar sırtlarında taşıyorlar denizi, görmeliydin...

kanatlandı çığlık gök boşlukta
yırtıp bulutları sardım yarama
el dokuması bayramlık gömleğimi giymiştim
bilmediler; anamın ter kokusunu taşıyordu

dinmedi beyazların nefreti, tek renk tek tip
bu şehri çocuklar kuşatacak, üç kapı üç kilit
hangi elim kırık yalnız onlar biliyor
o çocuklar ki bir dakika itirafa davet edecek hepimizi.

yağmur yağmadı; yağmıyor... belki hiç yağmayacak
ölen lalenin acısı da büyüyecek benimle
vur diyen yürek durdukça bunların içinde
yaralanmış bir hayat yaşayacak giysilerimin içinde

yüzümü güneşe taşıyın kuşlar
gülüşüp oynuyordur orada çocuklar
yakılmış fenerler gibi
iri gözleri...

bir damla terle gözyaşından doğmuşlardı
avuçlarımda tuzları kaldı
kıpkırmızı bir gece çocukların kanından
örtünemem annemin anlattığı masalı

omzuma kırık bir kol biçildi, terzi kim?
morarmış bir çift göz kafama buyur ettim
kabuk benim toprağa, kanasa yara benim
çünkü beni panzerler ezdi, son nefesteyim

- devlet beni vur! büyüyorum,
ben tehlikeyim

hırsızların çaldığı dilimi çığlıklarla onardım
katillerin boşalttığı ruhumu alkışlarla
buradayım:
cevabın soruyu incittiği yerde

{ (*) çocukluk baharı derler, hazinesi insanın
bir kız çocuğunun tırnağında kaya kınası }

2.

leylekler getirmedi, kan yollarında bulduk seni
sonsuz kırın ortasında
kolları taşla kırılan filistinli gibi mahzun

ay bir hata duruyor orada
kaymak: bir zemindir de bir çocuğa
bir taş da o sektirir oyuna

bak!
çiçeklenir hem kıyıcığından
çocuklar taş'ın ritmini sekti

simidin camından neler olmaz ki
bütün ayakkabı boyacıları maça gider ellerindeki fırçalarla
seni kırdıkları yerden kararıyor dünyanın bütün sabahları

(o, hakkari'de bir çocuk)
kalktı yerinden annesine gider gibi
sarıldı koyunun memelerine annesinden emer gibi

kan, demirle yüzleştirildi.
sevincini taşıran çocuk
aktı bir deli suya.

bir daha hiç açmayacak o çiçek:
masumiyet
susarak kör edecek tarihin gözlerini

- öldürmek -bilmem neden, kadîm mesleğiniz miydi
tutamam elinizi yâ hû! öldürün ama yaralamayın bizi

3.

çünkü bilmezsiniz
kalbini unuttuğunuz o çocuklar
tarihin beyaz taylarıdır

şimdi bu çocuklar ölmemiş gibi yapsak
karga gak dememiş, tavşan dağa küsmemiş gibi

vurduğunuz her dipçikte
yerin dibine girdiniz
ne kahramandınız çocuklara

sizin aklınız hurda edilmiş
çocukların incinen yüzüne

neden sokuyorsunuz tüfeklerinizi DNA'lara
neden oynuyorsunuz seyfi'nin gen haritasıyla
bir dili kopararak mı var olacaksınız?

elbette taşa inanacaktır çocuklar
çocuklar bütün dillerle konuşur...

4.

tank paletleri ezip geçerken cesetleri
korkarak yürüyordu caddede bir çocuk
karıncanın birini ezeceğim
onun sevgilisini üzeceğim diye

sana bir şarkı gibi geldi nedense ölüm
neyi sevdin anlamadım; bak başımda onların elleri
her katil gibi onlar da biliyor artık kimsenin
kimsenin peşine düşmeyeceğini.

çocukların dövüldüğü bir medeniyet kuruluyor cehenneme
şeytan dahi utanıyor dağlıyor gözlerini kendi kendine
içlerinde aşk kalmamış onların, görülen sadece insan kılıfı
ruhları çekilip alınmış, buz ve barbarlık doldurulmuş yerine!

- eteğinden taşları göğe salma seyfo
başına düşer devlet-in
oyun sanma temelini mülkün
yıkılır sırtına senin

5.

böyle fal bakmadı avuçlarından hiçbir devlet çocukluğunun
geçmedi hiçbir çocukluktan bunca hasar manzara

biz kaç çocuktuk derdimizden dert taşırmış yüzümüz kerbela
sustuk susturulduk dört yanımız ağrılar içinde ağrıyla

- biz de çocuktuk. biz de çocuktuk.
bir zamanlar.
çocuklara dokunanlar
hiç çocuk olmadılar mı yoksa?

6.

öğretmenin vurduğu yerde gül biter diyen
tüfek dipçiğinden bahçe beklermiş (!)

ağlamayın lavanta kokulu anneler
en güzel çocuklarınız öldürülecektir...

7.

nereye istesek oraya gideriz
haritanın yırtılan yerine
havagazını ve pencereleri açar sevişiriz
yüreğinizin üşüyen dipnotlarından
bir damla sıcak kan düşer şiir defterimize

sussun kırmızı bültenler, kara bültenler, mahkeme ilâmları
ömrünün baharında çocuk konuşacak
öz toprağını suladığı göz pınarlarıyla
- azad yok azap var
biji azadî çocuklar

8.

çocuklar sabun sürer, sürer de tahtalara
kayarlar, kayarlardı yokuş aralarında

taşı taş üstünde kalmamış göç denklerinden fışkırıp
pet şişede suyla, kağıt mendil satarlardı trafik ışıklarında

menem aymaz öfkeymiş, dipçiğe yıkanmış ellerin
vurdu acısı yüreklere, boynundan bir çiçeğin

ağaçtan yonttuğum bir tüfeğim var. şükredin,
o gün yanımda değildi; erkekseniz şimdi gelin!

9.

yurdunu sev, yurdunu koru;
tüfenginin dipçiğini
eksik etme insanından..
.. böyle olunur devlet,
emret; yazsın bunu,
kafasına hem
defterine seyfi!

10.

yitik çocukluğun lüzumu yok,
size daha çok riya gerek

sen çirkin bir pinokyo'sun adam
ellerin çünkü ölümlere uzuyor

kan adam, küçük adam
bilmiyorsun, çocuklar illâki büyüyor

11.

her çocuk çokça doğudur her çocuk biraz diyarbakır
savaş, vahşet, zulüm her çocukta onmaz yaralar bırakır

kedere bıçak çekip jilet atarlar cehenneme
tinerle ovarak cesaretlerini

dudakları uçuklar uçurumların
uykulardan çalınırken çocuklar sabah sayımlarında

sarı gözlerinde tufan uyuyan çocuk
çöl ateşiyle dökülür (k)an'ın üstüne

bir dipçiğin izinde yürür yaralı geyikler kervanı
yükü işaretli, lanetli, kin(in) zehrinden süzme.

12.

büyüyünce
oyuncak bebek olmak istiyor kızım
hiç korkmasın, canı yanmasın diye

diyorum ki ona:
aklın hükmünün olmadığı bu pislik zamanı unut
taş atan çocuklara karış, kandil kokan gecelerde yürü

sonsuz dalgalarına boyun eğ denizin
uzaklaş rüzgârsız şehirlerden ateş yanan dağlara koş
nasılsa resimleyemezler hiçbir duvara zamanı

13.

tamam, devlet,'baba'dır bu coğrafyada; hem söver hem döver
ama, babalar babalıktan " sessizce çekilmesini bilmelidir abiler"

14.

güle dipçik vuran zihin
acaba hangi diptedir?
büyür dünyanın mavi gözleri; büyür
olur iki kızıl kan çanağı

ah! dipçik düşüyor hep diptekilerin payına

15.
çocuk daha insandır büyümemiştir henüz
evin yarasıdır

yüzümüzde gezdirdiğimiz dünyanın
selâmsız mezarı

taze iki yeşil zeytin gözleri
kararmasın hayatla

16.

büyük şairler
çocukların arasından çıkacak
çünkü sözcükler sınırlayamaz onları
duvarlar boş bir zorlama
onlar tamamlanmadığına inanırlar dünyanın
o yüzden çoğu keşiflerde

17.

aşk tanrı'nın prangalı yüreğidir
katillerin suratlarına acısını kusan,

tanrı'nın kanayan elidir,
çocuğun çepellenmiş zülfüne ağlayan.

vurulmuşluğun çocukluğuyla
şarkılarla gelir kelepçelenmiş öpücükler...

18.

acımasız kıyıcı oğlumuzun başını ezerken
aslında yurdumun geleceğidir elden giden

dayan ısırganım, dayan ebegümecim, dayan hardal otum, dayan!

yeniden kanamasın çocukların onulmaz yaraları!
eklenmiş dizelerin iğne deliklerinden

19.

kafamda çatlak mı var, ne derdin
belki koşuyordum çocukluğumun düzenine

gülü gül ile tartan kardeşlik baharını
haber eylemek için günlere ve güllere

o, ol(durul)mayan renklere
ol(durul)mamış biçimlere

ah! dil var, paramparça bir dil, o taşın içinde

20.

takılıverdi plak: ... büyüklerimi saymak... büyüklerimi saymak...
büyüklerimi say... büyüklerimi... büyü...

dilsizlik taştı, esmerlik taştı, çocukluk taştı
hrant oldu, gazze'yle direndi şiir sözcüklerden taştı

gökkuşağında dondurma oldu, sucuklu sandviç koktu dünyaya
köyü yakılmış küçük bir kürt çocuğuna türkçe sarıldı

21.

gaçık denizlerin hürlüğünde,
sabah geliyor çocuklar,
sabaaah, kanaya kanaya!!

bu sabah,
eli kalem tutan bir sabah
benzemiyor hiç başka sabahlara

[DicLe]

Çok etkileyici...emeğine sağlık.