Hiçkimsenin hikayesi..

[yoll]

ESRA NUR AYDIN * / Ben doğduğumda çoktan ayrılmıştı gruplar. Sınır çizgisi çoktan çizilmiş, silahlar çoktan çevrelemişti grupların sınır çizgilerini. Ben doğduğumda çoktan belirlenmişti sınırlar ve tehlikeli olanlar kanla boyanmıştı kırmızıya.


Bir uyarı işaretiydi kan, kimin olduğu önemli değildi. Önemli olan ‘Bu gruplar tehlikeliydi’. Ben doğduğumda zaten ayrılmıştı gruplar ve ben kırmızı bölgeye rast gelmiştim ki ben doğduğumda kanla damgalanıyordu oralar...

Bir Kürt olarak doğmuş ve doğar doğmaz damgalanmıştım. Tehlikeliydim vardım ama yok olmalıydım. Var ile yok arası bir şeydim ama yok olsam daha iyiydi. Suçum bununla da kalmıyordu bir de ‘dinci’ydim üstelik. İrticacıydım, bölücü unsurdum okullara alınmaması gereken bir şeydim. Hele kafama örttüğüm o adı konmamış şey (bugün bile tartışıyorsunuz madem koymayalım adını ne gerek var gerginliğe? Biz de ‘şey’ deriz ona sonra siz bir de ‘hiç’ eklersiniz olur biter ne gerek var kavgaya, tartışmaya?) en büyük tehlikeydi bu topraklarda hüküm süren. Doğar doğmaz yapmıştım hatamı gitmiş en büyük azınlık gruba adımı yazdırmıştım, damgalanmıştım. Adım ‘irticacı terörist’ti benim...

Zaman geçti adımı beğenmedim ama isim vermeye de üşendim ‘hiç kimse’ olup çıktım... Evet, hiç kimseyim ben bu satırları yazan hiç kimse de yok zaten... Ben doğduğumda herkes ‘biri’leri olmak için o kadar çabalıyordu ki benim ‘biri’ olmama gerek kalmamıştı. Başka birinin yerine de ‘biri’ olmaya gönüllü biri çıkardı nasılsa. Gereğinden fazla ‘biri’ vardı buralarda. Hatta o kadar fazla ‘biri’ vardı ki ‘biri’leri’ diyorduk onlara. ‘Hiç kimse’lere ihtiyaç vardı ben de ‘hiç kimse’ olmayı seçtim. Kolay değildi hiç kimse olmak. ‘Onlara’ anadilimi neden sonradan öğrendiğimi anlatmak zorundaydım mesela. Sonra anadilimi bilmeden anadilimde yaşamanın ne olduğunu açıklamalıydım.‘Onlar’ kimler miydi? ‘Onlar’ ‘biri’leriydi ve birer birer değil birlikte geliyorlardı üstüme. Hepsinin ortak noktaları benim hiçbir işe yaramadığım görüşüne sahip olmalarıydı.

Hepsine göre kusurlarım vardı. Kimdim ki ben? Hiç kimse!

Hiç kimse olmak kolay değildi ama Diyarbakır’da hiç kimse olmak hiç kolay değildi. Burada insanlar hiç kimse olmaktan yorulmuştu ‘biri’leri olmak istiyorlardı, oysa ‘biri’leri olmak birilerinin anlattığı kadar güzel bir şey değildi. Onlara bunu söyleyince kızıyorlardı bana. Ufka pembe gözlükler taktıktan sonra bakmakla suçluyorlardı beni. Ufuklar öfkeliydi buralarda.. Hani şu ölümün kan kardeşi, kan kokan öfke var ya ondan bahsediyorum işte.

Zaman geçti, zaman amca denetimi aldı eline. Ufuklar kahverengiye çalmaya başladı ve kahverengi barışın rengiydi bu memlekette. Sokaklar temizlendi, ölüm kokmuyor etraf; duyduk ki öfkeyle beraber küsmüşlerdi bize. Sevindik... Biz ancak ‘onlar’ bize küsünce ‘biz’ olabiliyoruz çünkü. Ancak o zaman ‘Diyarbekir mala meye’ diyebiliyoruz. Onlar gitti şehirde gelenleri karşılayacak birilerine ihtiyaç vardı. Ahmet Arif derdimize yetişti. ‘Biri’leri herkesi ‘Terk etmedi sevdan beni’ diye karşılıyor şimdi. Burada insanlar artık barışı ‘Diyarbekir’ gibi düşünüyorlar. Bu güzel şehrin suçu yok biliyorlar, suç hep ‘biri’lerinde.

Bana gelince: Kim miyim ben?

Tabii ki hiç kimse...

* Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi